Het peukje van zijn blaka t’tee sigaretje hing, doorweekt van speeksel en zweet, aan zijn onderlip. En terwijl hij het behendig van zijn linkermondhoek naar het midden en dan naar de andere kant bracht, roffelde hij de meest swingende snaardrum melodietjes.
“Bommel”, want zo heette volgens mij de drummer/bandleider, had zijn drum set overal beplakt met tape. Maar wat een heerlijk geluid.
Ik denk dat hij doorhad dat ik hem stond te bewonderen want terwijl hij mijn richting op keek maakte hij een onnodig lange maar prachtige roffel. Zo eentje die onafgebroken en snel klinkt. “Piki Alesi”, noemde Broderick Bakboord (drummer van Body & Soul NYC) het jaren later in New York.
Ik leunde tegen een van de grote speakerboxen en nam elk geluidje dat er door blerde in me op. Naast de voor mij opmerkelijke snaardrum kapriolen kreeg ik steeds een heel prettig gevoel van binnen als de grote tuba – de kopro ‘tu – aan het woord kwam. Gewoon dwars door de rest van de band…regelrecht in mijn borstkas. Ik zwol dan van welbehagen. Een heerlijk geluid.
“Eigenlijk is dat ding geen Tuba, maar een Sousaphone”, had m,n pa zich ooit eens laten ontvallen. De “Bell” van de Tuba is naar boven gericht terwijl dat van de Sousaphone “naar voren kijkt”. Er zijn meer verschillen maar ik ben geen muzikant en nog minder muzikaal onderricht dus waag ik me er niet aan. Beide behoren in elk geval tot de familie van de Euphonium. En jawel…dat betekent vrij vertaald…een heerlijk geluid. Het is dus niet te verwonderlijk dat een (of zijn het meerdere) van de Wintis naar de bron van dat geluid willen en daarom dus het hoofd van hun “Asi” in de bel van de t’tu douwen. Ingewijden zullen daar meer over weten.
Jaren leefde ik in de veronderstelling dat de naam “Bigi Poku” ontleend was aan de grote sousaphone. Immers dat was de het grootste instrument in de hele Bigi Poku Band. Later bleek, volgens kenners, dat de grote basdrum…de grote Pauk, de eigenlijke Bigi Poku was. Deze Basdrum werd tijdens mars muziek optredens van bijvoorbeeld het militair kapel of het polite kapel over de hals gedragen. Wanneer het een stationair optreden betrof werd het geplaatst op een standaard of “schraag”. Phonetish vertaald naar het Surinaams werd het “Skratyi” (schrijf Skraki). Bijna als de vertaling van Chocola naar “sukru skrati” ja.
Met de vertaling van schraag en pauk naar “skratyi dron” of “skratyi poku” volgde een opschuiving van betekenis. Nu wordt met skratyi meer de (bas)drum dan de schraag aangeduid.
Neem dat gevoel en verdubbel het wanneer de skratyiman er op los beukt. Het ritmisch gebonk van de de basdrum mits goed gemixed door de geluidsman geeft een extra dimensie aan het gevoel van welbehagen.
Te vaak lijkt het mij dat er niet genoeg de nadruk op wordt gelegd. Dat geld of gold ook voor de snaar drum. Hoewel dat de laatste jaren sterk verbeterde.
Nu ik het over de geluidsman heb; Het is mijn opinie (als leek) dat bij veel live optredens van zowel bigi poku als kaseko zangers, of verkeerd gemixed wordt of ze zingen met de microfoon te dichtbij hun mond waarbij hun stemgeluid vervormt. Misschien is dat de bedoeling?
Dat het anders kan heeft Bose Krioro vaker bewezen. Ik heb het dan sec over de geluidsopname. Helder, zuiver en vol.
Maar wat weet ik. Ik kan niet eens goed luisteren. En ik zou als ik de kans kreeg het te doen er gewoon een boeltje van maken.
Anyway. Eerder op de dag had ik mogen meehelpen met het sjouwen en regelen van de klapstoelen en de houten vloer. Wat een feest zou het worden. Reeds vroeg stond oom Rudy opgesteld met zijn Philips reel to reel installatie en een koude djogo.
In een geuren spel van zweet, bier, sigaren rook en White Horse whiskey, werd gedronken, gegeten, gedanst en gelachen. Vooral om de woordspelingen van Lord Kitchener’s “Dr. Kitch” (The needle), Lord Nelson’s “Dove and Pigeon” en “King Liar”, The Merry Men’s “Big Bamboo” en “Yellow Bird”, Mighty Sparrow’s “Sell the Pussy”, “Salt fish”, “No Money No love” en veel andere calypso hits van toen.
Maar ook de swingende Merengues van onder andere Daniel Santos, Sonora Matancera en de Salsa’s van Celia Cruz ontbraken niet.
Oom Rudy had een mooie collectie! Punt uit!
In de vooravond was het dus de beurt van “Bommel” en zijn band en wat gingen die tekeer. Nancy moest met calebas en florida water van de dansvloer afgevoerd worden want ze danste “te mooi” en zou “ogri ay” kunnen krijgen.
“Ik snap er niets van. Ik deed gewoon de mensen die “dat ding” hadden na”, zei ze daarover.
En dan aan het eind van de avond kwam een of andere Nene aan mij vragen waar ze kon “kleine”. Ik stuurde haar daar waar ik net een “kleine” gedaan had.
“Pakro no de yaso no?”
Nu wist ik niet eens wat een pakro was, dus hield ik maar mijn mond dicht.
Maar ze bleef vragen. “Ie no sab if pakro de yaso?”
Gelukkig kwam een volwassen persoon op me af en ik legde uit dat “Nene” naar ene Pakro zocht en ik maakte me uit de voeten…